Binnen een minuut waren er verschillende emoties op haar gezicht te zien. Frustratie. Angst. En bovenal opluchting. Ze was niet gek. Zie je wel dat ze niets verzon, dat ze zich niet aanstelde!?
Dit lijken misschien gedachten van iemand aan het begin van een coachingstraject. Maar deze vrouw werkt al een paar maanden hard aan zichzelf en heeft mooie stappen gezet. Het gaat zo goed met haar dat ze heeft besloten om te starten met re-integreren. De eerste keer werken zit er net op. En wat blijkt? Op haar werk voelde ze spanning en had ze moeite om zich te concentreren. De rest van de dag was ze onrustig en enorm moe. En dat terwijl ze zich de afgelopen weken prima voelde.
Terwijl ze mij haar verhaal vertelt, laten haar gezichtsspieren zien wat er van binnen gebeurt. Ze beëindigt haar verhaal met de woorden: ‘Dit bewijst dus dat er écht iets met me aan de hand is.’
Mensen zijn gekke wezens. Want die conclusie had ze maanden eerder ook al getrokken. Ze kwam niet voor niets voor innerlijk werk naar mij toe. Ze zat niet voor niets een paar maanden thuis. Dat doe je niet voor de lol. En toch had ze dit bewijs nodig, om voor haar hoofd opnieuw bevestigd te krijgen wat haar lijf allang wist.
Wanneer komt toch de tijd dat we vol overgave gaan vertrouwen op wat ons lichaam ons vertelt?
