Ik voelde het al aan het begin van de week: dit ging de verkeerde kant op. Niet alleen een te volle werkagenda, maar ook te veel regelzaken privé en vooral een te druk hoofd. De hogedrukpan op volle toeren. Al snel schoten mijn gedachten alle kanten op, sliep ik slecht en overzag ik het niet meer. Ik wist wel dat ik stoom moest afblazen bij één van mijn vriendinnen, een belangrijke les uit mijn verleden, maar ja: geen tijd voor…
Tot ik gelukkig één van die vriendinnen aan de lijn kreeg. Ik gooide alles op tafel, ontlaadde met tranen en kreeg een ander perspectief aangereikt. En daarbij de ‘opdracht’ een dag he-le-maal niets te doen (‘Je weet zelf ook dat dat het beste werkt.’). En dat klopt natuurlijk.
Die dag is vandaag en alles in mij wil dóen. Dus doe ik niks. Ik voel weer hoe belangrijk het is om daaraan toe te geven, om deze zelfzorg toe te passen. En ook dat dit soms zo makkelijk nog niet is.
Ach, een coach is ook maar een mens.
