Dat is het thema waar ik twee weken geleden met deze vriendelijke vijftiger over praatte. Hij reageerde met kracht in zijn stem op mijn vraag hoe zijn collega’s hun werk doen.
‘Als ik het zou doen zoals mijn collega’s, dan moet ik op 50% gaan werken!’
Rustig gaf ik terug: ‘Wat als dat geen 50% is, maar 100%? En wat als dat wat jij als 100% beschouwt, eigenlijk 200% is?’
Hij viel stil. Niet veel later deelde hij zacht een geheim. Al bijna vijftig jaar denkt hij: als ik zo doorga, zit ik op mijn 50e bij een therapeut.
En daar zit hij dan.
Aan het eind van die sessie gaf ik hem een opdracht gerelateerd aan zijn hobby. Ik vroeg hem om een tekening te maken zonder vooropgezet plan en zonder eindresultaat voor ogen. Zelfs niet eerst de tekening opzetten met dunne lijntjes. Gewoon gaan tekenen zoals het komt, met de kleuren die op dat moment juist lijken. En, niet onbelangrijk: klaar is klaar.
Direct was er spanning op zijn gezicht. Dit vond hij duidelijk Geen Leuke Opdracht. Maar hij ging ervoor.
Twee weken later zie ik het resultaat. Ik vind het een pareltje. Maar dat is niet belangrijk, het gaat niet om mij. Bij hem is er iets bijzonders gebeurd. Hij voelde zoveel onrust en strijd tijdens het tekenen. In ons gesprek vandaag realiseert hij zich voor het eerst dat hij het gevecht met zijn innerlijke criticus is aangegaan. De criticus die normaal met zijn identiteit verweven lijkt, stond voor zijn gevoel nu náást hem.
We zwijgen en kijken naar zijn tekening. De onrust en verwarring van dit proces mogen er zijn. Gelukkig is er nog iets: als ik naar hem kijk, zie ik dat zijn gezicht straalt van trots!
