Stel je eens voor dat er een Pad van Normaal zou zijn. Onze collectieve gedachten over wat wij als ‘normaal’ beschouwen bepalen de breedte van dit pad. Voldoe je aan deze maatstaf? Dan lukt het je om op dit pad te wandelen. Wijk je af? Dan val je er direct en zonder pardon vanaf.
Wat wij normaal vinden, wordt bepaald door de eisen die wij aan het leven stellen. En die zijn hoog. Heel hoog. Jongeren willen mooi, sociaal én slim zijn. Als volwassenen willen we succesvol zijn in onze carrière en in de sportschool, in ons sociale leven en zelfs tijdens de reizen die we maken. Op elk gebied willen we het buitengewoon goed doen.
Bovenmaats presteren op al deze gebieden is echter slechts weggelegd voor enkelen. Het is niet gangbaar. Maar dat denken we wel. Deze tijdsgeest heeft ervoor gezorgd dat het Pad van Normaal zo smal is geworden dat velen van ons er al snel afkukelen. En ondanks dat deze groep de meerderheid van onze maatschappij vormt, beschouwen we dit als afwijkend.
Het ís niet normaal om altijd slim, succesvol, sociaal, aardig en gelukkig te zijn. Het is niet normaal om alles altijd onder controle te hebben. Je mag je soms bang voelen, verdrietig en somber zijn, het niet weten, je boos of eenzaam voelen.
Dat is namelijk normaal.
